WSPOMÓŻ AZYL

NAPISZ DO NAS

03-06-2015

Rysio. Rysio uważa, by Natalki nie zaatakował jakiś owad, ptak lub inne stworzenie, a wolnych chwilach pilnuje wózeczka :-) Zdjęcia przesłała Ania Małecka.

14-11-2013

Andrzejek i jego nieodłączna kotka ;)

31-10-2013

Kocia lecznica - tak zdjęcie nazwała Ania. Tomek się przeziębił, kaszle, ma gorączkę i kotka Karmelka go nie odstępuje. Zazwyczaj ucieka przed nadmiarem Tomkowej miłości - wiemy przecież, że koty lubią mieć święty spokój :)

13-08-2013

Żeby Andrzejkowi było ciepło w nóżki...

13-08-2013

Ani Tomek dopieszcza kotkę sąsiadów, której opiekunowie pojechali na wakacje.

14-03-2013

Trochę fotek - komentarz zbyteczny ;-)

22-06-2012

Alma z Buenos Aires. Witam. Od pewnego czasu staram się, jak mogę wspierać Azyl, więc gdy ujrzałam prośbę, by opowiedzieć o swoich doświadczeniach z dziećmi i kotami, postanowiłam napisać. Kiedy przygarnęliśmy naszą kotkę, była potwornie poparzona kwasem na karku i łapach. W takim stanie i w wielkiej traumie, po jakichś wyjątkowo strasznych torturach, trafiła z ulicy do domu tymczasowego naszej znajomej (tak, w Argentynie też te domy funkcjonują i cudowni ludzie - jak w Polsce - ratują koty), a później znalazła dom u nas. Byłam wtedy początkowym okresie ciąży i mieszkaliśmy w mikroskopijnym mieszkaniu. Kotka długo była dzika, ale w końcu zaczęła wychodzić spod schodków, przybliżać się do nas - po prostu zaczęła nam ufać. A gdy w końcu urodziła się nasza córka, Alma nie odstępowała jej łóżka na krok. Gdy młoda płakała a my byliśmy w kuchni, kotka biegała w tę i z powrotem, jak gdyby chciała nas zaalarmować, że mała N. płacze lub czegoś potrzebuje. Kotka nigdy nie wchodziła do łóżeczka małej ale spała pod nim i zaglądała do środka, stając na dwóch łapkach. Po paru miesiącach postanowiliśmy przenieść się do Europy i oczywiście trzeba było zrobić naszej "kociej niani" papiery na przewóz. Na szczęście na stronach ministerstw i urzędów wszystko jest bardzo dobrze opisane, a i lokalny weterynarz pomógł nam wybrać szczepienia potrzebne do wwiezienia kota na teren UE. I w końcu wylądowaliśmy z całym dorobkiem naszej rodziny - czterema walizkami, kotem i niemowlakiem - w Polsce. Kocica Alma przez cały czas towarzyszy nam i naszej córce. Nauczyła ją, że niektóre pieszczoty kota wcale nie bawią, że kot lubi głaskanie, że kot ma swoje legowisko i nie wchodzi się tam zamiast kota ;-), że nie rzuca się w kota piłką itd. Jak kotka mogła czegokolwiek nauczyć małą dziewczynkę ? Ano mogła - sycząc lub trącając łapką, bardzo delikatnie ale stanowczo. Zawsze mnie fascynowało, że kot i dziecko potrafią się tak wspaniale komunikować. Dzięki temu mamy w domu dwulatkę, która żadnemu napotkanemu kotu nie zrobi krzywdy, nie pociągnie za ogon, nie szarpnie, nie zrobi niczego takiego, a to przecież niejednemu dziecku w jej wieku mogłoby wpaść do głowy. Nasza dzielna Alma przebyła długą drogę z argentyńskiej ulicy do ciepłego europejskiego mieszkania i mamy w niej prawdziwego przyjaciela. Wiem, że to ma być tekst o dzieciach i kotach ale chciałabym też przy okazji zaapelować do innych emigrantów: Nie zostawiajcie swoich zwierząt gdy wyruszacie do nowej ojczyzny lub wracacie do starego kraju ! To członek Waszej rodziny ! Czy naprawdę zapłacenie za przelot Waszego przyjaciela nie leży w zasięgu Waszych możliwości ? To kosztuje tyle, co dodatkowa sztuka bagażu (zależnie od linii, ale nigdy nie są to koszty horrendalne, zapewniam !). Ludzie często argumentują: a bo papiery, bo biurokracja, bo jakieś szczepienia. Jednak wierzcie mi, gorszą biurokrację niż argentyńska trudno znaleźć, a jednak udało się załatwić papiery w kilka dni. A szczepienia i tak należy zrobić jak, nie przymierzając, dziecku na przykład, to oczywiste. Czy kot się męczy podczas długiej podroży ? Oczywiście tak (jak i człowiek zresztą), ale jeśli razem z weterynarzem odpowiednio przygotujecie do niej kota, zminimalizujecie jego stres. Obsługa lotu zaopiekuje się Waszym zwierzakiem i Wami ;-) Np. my w czasie międzylądowania we Frankfurcie mogliśmy sprawdzić, czy kot dostał wodę i karmę i jak się czuje - nie było z tym najmniejszego problemu - obsługa nam pomogła i nas wsparła. Dużo gorszym stresem jest dla zwierzaka osierocenie go i nagłe pozbawienie opiekuna ! Pomyślcie o tym, proszę ! Pozdrawiamy bardzo 101 kotów, naszego wirtualnego podopiecznego Łaciaka i dobrych ludzi z Azylu oraz ich przyjaciół. Magdalena oraz cała rodzina L.P.

01-03-2012

Dawno, dawno temu, w domu pojawił się Kot 1 (historia z serii: albo mnie weźmiesz albo zdechnę z głodu). Jest to kot w stylu: ja tu mieszkam a oni kredyt spłacają. Jest królem wszechrzeczy, a wszystko czego królem nie jest posiada w swojej całkiem wypasionej tylnej części ciała. A, że waży 7,5 kg, to ma gdzie posiadać … Co naturalne, rok później w domu pojawił się Kot 2 (Kot 1 się nudził, a Azyl tak blisko… :). Typowy poschroniskowy: Kochaj mnie kochaj, kochaj ! Kochasz mnie ? Bardzo ? Bo ja Cię taaaaaaaaaaaaak kocham !!! Dwa lata później w domu pojawiło się Dziecięcie (płci żeńskiej). W międzyczasie przeszłam ze 100 rozmów w stylu: a co zrobicie z kotami ? Mniej więcej po 51 razie zaczęłam opowiadać: ugotujemy, to na ogół pomagało :). Potem byłam zarzucana historiami jak to kuzynki babci znajoma miała kota i urodziła dziecko i ten kot temu dziecku straaaaszne rzeczy robił. Trochę poszperałam w necie i tuż po wejściu do domu z 6 dniowym zawiniątkiem pierwszą rzeczą (literalnie pierwszą) było danie Kotom Dziecięcia do obwąchania. Kot 1 obwąchał, obrzydził się i tyle. Od tamtej pory omija. Raz próbował zasnąć w nowym kojcu (czytaj łóżeczku) ale po wyniesieniu za kark obraził się. Gdzieś na 2 miesiące. Z Kotem 2 było gorzej: bardzo chciał żeby Pańciówna też go kochała (patrz zdjęcie). Przeszło mu gdy kolejny nieskoordynowany ruch małej rączki mało nie pozbawił go nosa. Generalnie: nie interweniujemy (do tej pory), i koty i Juniorka muszą się nauczyć zasad współżycia społecznego więc dziecko parę razy dostało łapą, a koty nie raz (nie zdążywszy wcześniej uciec) służyły za poduszkę. No cóż… Teraz każdemu kto pyta o relacje odpowiadam że koty głupie nie są i po pierwsze: widzą, że to dziecko pary alfa, a tego się zgodnie z nawet kocio-ograniczonymi zasadami społecznymi za bardzo nie tyka. A po drugie koty lubią własne: futro, oczy, ogony, uszy. Dzieci zaś lubią własną niepodrapaną skórę. I tak sobie funkcjonujemy w szczęśliwej symbiozie :) Jeszcze wstawka medyczna: - Zanim koty i dzieci pojawiły się u nas w domu przebadałam się w kierunku ewentualnego przyszłego posiadania dzieciów. Wyszło, że mam bardzo wysoki poziom czegoś tam co pokazuje ze właśnie przeszłam toksoplazmozę, nie mając ani własnych kotów ani absolutnie żadnego styku z cudzymi. Generalnie koty były mi wówczas obce jak misie koala. Teraz wszystkim Ciężarówkom, które boją się przychodzić z wizytą obiecuje, że o ile nie wezmą z kuwety kociego (za przeproszeniem) guano, a potem nie obliżą sobie ręki (bez mycia oczywiście) to u mnie toksoplazmozy nie dostaną. Pomaga :) - Ojciec Dziecięcia ma alergie, w tym na koty (odebrał wyniki badań 1 (JEDEN) dzień po przybyciu do nas Kota 1), Dziecię alergii nie posiada. Pozdrawiam, Asia Bukłaha

03-02-2012

Michałowi od narodzin towarzyszyły zwierzęta. Kotka Ruzia (przez "u", bo ma trochę rudego futerka, znaleziona na ulicy) pilnowała, żeby nie zapłakał, Miki (czarno-biały) jak to facet - doglądał. Ryżyk - wzięty z Azylu wygrzewał wózeczek przed spacerem. Pies Brandy chodził krok w krok za raczkującym dzidziusiem. Teraz Michał ma już 6 lat, śpi z kotami - czasami tak się rozpychają, że rodzice musieli zrobić barierkę, żeby malec nie wypadał. Wszelkie próby wyekspediowania kotów z pokoiku kończą się płaczem Michasia i donośnym miauczeniem za drzwiami. Koty całe dnie towarzyszą Michasiowi, mają świętą cierpliwość. Nigdy nie miał alergii ani chorób odzwierzęcych.

Wszystkie stworzenia są regularnie szczepione i odrobaczane. Maria Wciślińska (babcia Michałka) - Konstancin

22-01-2012

Dzień dobry. Proszono mnie, żebym przedstawiła historię przyjaźni mojego dziecka ze zwierzętami. Historia ta jest ciekawa, a zaczyna się na pół roku przed jego urodzeniem. Kiedy zaszłam w ciąże miałam kota, właściwie kotkę, którą dostałam zaraz po maturze. Kicia miała już 6 lat. Pewnego dnia wiosennego zobaczyłam siedzącego na murze małego kociaka (miał ok. 2 miesiące). Był samotny, opuszczony i potrzebował opieki. Oczywiście zamieszkał z nami. Pół roku później urodził się mój synek. Kiedy wróciłam do domu i położyłam trzydniowego synka do łóżeczka od razu znalazł się w nim też kotek. Kiedy karmiłam piersią synka, kotek natychmiast siadał mi na kolanach. Teraz mój synek ma 9 lat. Nie ma żadnego uczulenia, jest zdrowy i kocha zwierzęta. Jego marzeniem jest posiadanie wszystkich zwierząt świata i tylko mój rozsądek ogranicza jego zapędy w tym kierunku. Zgodziłam się napisać i opowiedzieć tą historię ponieważ wiem, że niektórzy ludzie boją się zatrzymać zwierzęta i oddają je z powodu spodziewanego dziecka. Apeluję więc o rozsądek w tym temacie ponieważ dzieci doskonale rozwijają się żyjąc ze zwierzętami. Uczą się delikatności, troskliwości i nabierają innych wspaniałych cech. Pozdrawiam, przyjaciel zwierząt. P.S. Moja kicia oczywiście była z nami przez cały czas ale nie odegrała roli w tym opowiadaniu.

21-09-2012

Kontakt z kotem wzmacnia odporność dziecka. Dzieci, które wychowują się w domu z psem lub kotem, są bardziej odporne na wirusy, łagodniej przechodzą zapalenia ucha, i choroby układu oddechowego - wynika z najnowszych badań. Fińscy badacze dowiedli, że alergeny zwierzęce oraz zanieczyszczenia przenoszone z sierścią do domu mają pozytywny wpływ na układ immunologiczny dzieci. Dzięki temu, jak podaje dr Eija Bergroth ze Szpitala Uniwersyteckiego w Kuopio w Finlandii, organizm niemowląt jest od samego początku poprawnie stymulowany. Uczy się rozpoznawać bakterie i wirusy, które powodują choroby układu oddechowego, a jego odporność dojrzewa o wiele szybciej. Naukowcy przebadali 397 niemowląt urodzonych w ich szpitalu w okresie od września 2002 roku do maja 2005 roku. Pod uwagę był brany pierwszy rok życia każdego dziecka, począwszy od dziewiątego tygodnia. Rodzice prowadzili regularny pamiętnik z cotygodniowym podsumowaniem stanu zdrowia niemowlaka włączając do tego informacje o kontakcie i reakcjach maluchów na zwierzęta domowe. Z danych uzyskanych przez naukowców wynikało, że 35 proc. dzieci spędziło większość swojego pierwszego roku z obecnym w domu psem i 24 proc. w domu z kotem. Na podstawie tych pamiętników i rocznego kwestionariusza ustalili, że niemowlęta, które miały stały kontakt z psem chorowały mniej niż pozostałe dzieci. W stosunku do całego roku, były zdrowe pomiędzy 72, a 76 proc. tego czasu, a prawdopodobieństwo wystąpienia infekcji ucha środkowego, która jest jedną z najczęstszych chorób wieku dziecięcego, spadało aż o 44 proc. Dzieci, które nie miały kontaktu ze zwierzętami, chorowały o 10 proc częściej. Dodatkowo u niemowlaków, które miały stały kontakt ze czworonogami rzadziej było konieczne leczenie antybiotykami. Krótko mówiąc, narażenie na wpływ czynników środowiska naturalnego sprawia, że układ odpornościowy uczy się rozpoznawać i zwalczać alergeny - podsumował dr T. Bernard Kinane. W sterylnych warunkach "otępia" jego odporność. Poprawa warunków życia i wyższe standardy higieny zmniejszając częstość infekcji wśród dzieci powodują z kolei zwiększenie ryzyka wystąpienia u nich alergii. Zadbany przyjaciel domu ma zatem pozytywny wpływ na zdrowie dzieci, a przy tym na poprawne kształtowanie się ich sfery emocjonalnej. Kontakt z czworonogiem uspokaja, wycisza, korzystnie wpływa na zdolności intelektualne najmłodszych członków rodziny oraz uwrażliwia. W późniejszym wieku uczy odpowiedzialności i tolerancji, pomaga przezwyciężyć nieśmiałość w okazywaniu uczuć, daje większą pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa. Specjaliści twierdzą, że dzieci dzięki psu łatwiej nawiązuje kontakty z rówieśnikami i dorosłymi. Źródło: http://zdrowie.dziennik.pl/dziecko/artykuly/397315,czworonogi-lepsze-od-witamin.html

Fundacja Św. Franciszka "Pomóż zwierzętom - naszym małym braciom"
Numer konta bankowego:
79 2490 0005 0000 4530 8664 8566
z dopiskiem: "Darowizna na rzecz fundacji"